ΟΙ ΔΡΑΚΟΙ

Η λέξη δράκος έχει τη ρίζα της στο ρήμα «δέρκομαι» που υποδηλώνει εκείνον ο οποίος έχει οξύ και διαπεραστικό βλέμμα, ή εκείνον που καταπλήσσει με το βλέμμα

του- Τέτοιο βλέμμα, αλλά και υπερβολική και ακαταμάχητη

O BATOΣ

EYH ΣΑΡΑΝΤΕΑ ΜΙΧΑ
Θα σας πω ένα παραμύθι, αρχαίο. Το είχα διαβάσει κάποτε, εδώ και πολλά χρόνια -δεν θυμάμαι την πηγή- και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, να το λέτε και σεις, στις παρέες σας και στα παιδιά. Το είχα διηγηθεί στο Σκουντέρι, τη Βραδιά Παραμυθιού.

                                                                                

.
Μια φορά κι έναν καιρό, τον πολύ παλιό καιρό, ήταν ένας έμπορος που τον έλεγαν Βάτο… Ο Βάτος είχε μια άμαξα με άλογα. Τα βράδια κοιμόταν στην άμαξα και την ημέρα πήγαινε από χωριό σε χωριό και πουλούσε την πραμάτια του, που ήταν ωραία υφάσματα και στολές, σπαθιά, περικεφαλαίες και άλλα πολλά. Ήταν ευτυχισμένος, γιατί είχε το σπιτάκι του, τα ζώα του, ταξίδευε από δω και από κει, γνώριζε κόσμο, έκανε φίλους, είχε κάποιο εισόδημα και δεν είχε πολλές έννοιες.
Κάποια νύχτα όμως, τον παραμόνεψαν ληστές. Όταν ο Βάτος έλειψε για λίγο, οι ληστές του κλέψανε τα άλογα και το κάρο και όλα τα υφάσματα και τις στολές… Ο Βάτος έτρεχε από δω κι από κει με αγωνία. Ρωτούσε να μάθει οτιδήποτε, μήπως κάποιος είχε ακούσει ή είχε δει κάτι, κάποιο από τα άλογα, κάποια στολή, ύφασμα ή ένα από τα ρούχα του... Αλλά τίποτα… Πέρασε κάμποσος καιρός που τα αναζητούσε χωρίς αποτέλεσμα, κι ο Βάτος ήταν απαρηγόρητος πια… Είχε χάσει το «σπίτι» του, την περιουσία, τα αγαπημένα του ζώα!.. «Τι να κάνω; Τι να κάνω;» έλεγε.
Αποφάσισε λοιπόν να πάει στη θεά Άρτεμη. «Θεά μου, βοήθησέ με!» την παρακάλεσε. Κι εκείνη, τον μεταμόρφωσε.. σ΄ ένα φυτό, που το λένε … βάτο! Αλλά, εκείνου του ’χει μείνει ακόμη το παράπονο… Κι όταν κάποιος πλησιάζει τον βάτο, εκείνος του πιάνει το ρούχο, να δει μήπως είναι από κείνα που του κλέψανε…!