Η μητρική δύναμη της θάλασσας

Κάτω από τη θάλασσα της Ιαπωνίας, περίπου πέντε μέτρα βάθος, αναπαύεται ένα πρόσωπο που μοιάζει να αναπνέει μαζί με το νερό. Ονομάζεται Ocean Gaia.

Την έχει σμιλέψει ο Βρετανός καλλιτέχνης Jason deCaires Taylor, εμπνευσμένος από τα χαρακτηριστικά της Kiko Mizuhara, ηθοποιού και μοντέλου με ιαπωνοαμερικανική καταγωγή. Όμως δεν είναι απλώς ένας φόρος τιμής σε ένα πρόσωπο. Είναι κάτι βαθύτερο: ένας φόρος τιμής στη Μητέρα Γη. Στη ζωή την ίδια. Σε αυτό που μας γέννησε όλους.

Η Ocean Gaia δεν είναι απλώς όμορφη: είναι ζωντανή.

Κατασκευάστηκε με υλικά ειδικά μελετημένα για να αντέχουν στη θάλασσα και να φιλοξενούν τη θαλάσσια ζωή. Τσιμέντο ουδέτερου pH, πορώδεις επιφάνειες, σχήματα σχεδιασμένα για να προσφέρουν καταφύγιο: κάθε λεπτομέρεια έχει έναν σκοπό. Να υποδέχεται. Να προστατεύει. Να θρέφει.

Κι έτσι, αυτό που μοιάζει αρχικά με μια «απλή» γλυπτική μορφή, μετατρέπεται στην πραγματικότητα σε καταφύγιο. Σε μια μήτρα κάτω από το νερό. Σε ένα σπίτι όπου τα ψάρια βρίσκουν προστασία, όπου οι κοραλλιογενείς οργανισμοί μπορούν να ριζώσουν, όπου η ίδια η θάλασσα αναγεννιέται.

Το έργο χρειάστηκε μήνες δουλειάς, καταδύσεις, σχεδιασμό, καλλιτεχνικές γνώσεις και περιβαλλοντικές μελέτες. Όταν τοποθετήθηκε στον βυθό, ανοιχτά του νησιού Tokunoshima, η θάλασσα την υποδέχτηκε με σιωπή. Και μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, κάτι ξεκίνησε.

Το νησί δεν επιλέχθηκε τυχαία.

Η Tokunoshima είναι γνωστή για τον μεγάλο αριθμό αιωνόβιων κατοίκων της, για την ποιότητα ζωής της, για ένα βουνό που όταν το κοιτάς από μακριά μοιάζει με έγκυο γυναίκα ξαπλωμένη. Γονιμότητα. Αναγέννηση. Μνήμη. Όλα συνδέονται. Ο Jason deCaires Taylor θέλησε εκεί να αφήσει το μήνυμά του: ένα πρόσωπο που κοιτάει τον βυθό και αγκαλιάζει τη ζωή, ακόμα και στα πιο σκοτεινά της βάθη.

Το να τη βλέπει κανείς κάτω από το νερό είναι μια εμπειρία που σε αφήνει άφωνο. Γιατί μοιάζει σαν η φύση, για μια στιγμή, να πήρε μορφή. Και να αποφάσισε να μιλήσει. Η Ocean Gaia μάς θυμίζει ότι δεν είμαστε ιδιοκτήτες του πλανήτη. Είμαστε φιλοξενούμενοι. Παιδιά. Και η μητέρα μας, ακόμα κι αν είναι πληγωμένη, μας περιμένει.

Το γλυπτό δεν μένει ακίνητο. Αλλάζει, μεγαλώνει. Επιτρέπει να το κατοικήσουν. Και με τον χρόνο γίνεται όλο και πιο ζωντανό. Πιο μέρος της θάλασσας. Πιο αναγκαίο.

Η Ocean Gaia είναι μια ανάσα. Ένα κάλεσμα.

Είναι η φωνή της θάλασσας που μας λέει:

«Εγώ είμαι εδώ. Κι εσύ, πού είσαι;»